Θέλω να με ηρεμήσεις

Όταν τα παιδιά διδάσκουν και οι μεγάλοι ξεχνάμε ότι μεγαλώνουμε και οι ανάγκες παραμένουν οι ίδιες σχεδόν προσαρμοσμένες στην ενήλικη έκφρασή τους.
Την  ανάγκη για αποδοχή και αγάπη μας την έδειξε ένα παιδί φέτος ,που δεν ερχόταν τακτικά λόγω πολλών ιώσεων, με ένα ιδιαίτερο τρόπο
Έκλαιγε και έλεγε:εμένα τώρα ποιος θα με ηρεμήσει; με το που μιλούσαμε μαζί του με τον τρόπο που ακουμπούσε την ψυχή του, αμέσως γαλήνευε και χαμογελούσε.Είχαμε βρει όλοι οι εκπαιδευτικοί τον κουμπί του.αυτό που λέμε αλλιώς το κλικ του και όταν το έπιανε η ανασφάλεια ή αποζητούσε την στοργή της μητέρας του ,του μιλούσαμε στη γλώσσα της δικής του καρδιάς.
Κάπως έτσι όταν οι μεγάλοι χάνουμε τον έλεγχό μας αποζητούμε κάποιος να αφουγκραστεί τη γλώσσα της καρδιάς μας και να μην μας βλέπει ως ρόλο ή ως σκέτη παρουσία.Αποζητάμε τη γλώσσα της καρδιάς που λέγεται στην λαϊκή γλώσσα "βρήκε ο γύφτος τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του".Μέχρι να τη βρούμε θα γκρινιάζουμε ,θα κάνουμε λάθη και αν ο άλλος μας αγαπά ή κατάφερε η ιδιοτροπία μας να τον συγκινήσει, θα γινόμαστε "ενοχλητικοί". Αν συσχετίσουμε την ανάγκη μας για καρδιακή επικοινωνία με τα νεύρα που εκδηλώνουμε ,το παιδί κλαίει και γκρινιάζει όταν κανείς δεν το προσέχει,μας έρχεται στο μυαλό :όταν κάποιος σε χαστουκίσει γύρισε και το άλλο μάγουλο,λέει ο Χριστός. Άκουσε  αυτό που εσύ αποκαλείς ενόχληση και δες το ως ανάγκη αγάπης που δεν έμαθε να εκδηλώνει.Είναι τέχνη να παίρνουμε την αγάπη με τρόπο που θα συγκινήσουμε τον άλλον και δεν θα τον θυμώνουμε...Μέχρι τότε όποιος μας κατάλαβε ή όποιος κατάλαβε την εντολή του Χριστού:γύρισε και το άλλο μάγουλο. Μεγάλα παιδιά γινόμαστε ,ας προσπαθήσουμε να γίνουμε μικρά παιδιά, χαριτωμένα όταν αποζητούν αυτό που τους λείπει.