ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΑΣΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΟΣΙΑΣ!

 “Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό αλλά, να το διορθώνουμ ε . Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί· με την κατανόηση και τη βοήθεια θα σωθεί. Τον αμαρτωλό πρέπει να τον αντικρίζουμε με αγάπη και με σεβασμό στην ελευθερία του . Όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο ρίχνει ένα βάζο από το τραπέζι και το σπάει, συνήθως οργιζόμαστε. Αν εκείνη τη στιγμή, την κρίσιμή, με μια κίνηση ψυχικής ανύψωσής μας, δείξουμε κατανόηση και δικαιολογήσουμε τη ζημία, κερδίσαμε και την ψυχή μας και την ψυχή τού αδελφού μας . Κι αυτή είναι όλη η πνευματική ζωή μας:   μία κίνηση ανύψωσής μας, μέσα στις δοκιμασίες τών θλίψεων, από την αγανάκτηση τού εγωισμού στην κατανόηση τής αγάπης.”. Άγιος Πορφύριος

           Ο αληθινός χριστιανός είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος προσευχής, αδιάκοπης μετάνοιας και δοξολογίας του Θεού. Οι περισσότεροι απ’ εμάς το ξεχάσαμε και γίναμε κριτές της οικουμένης και με το δάκτυλο υψωμένο κρίνουμε τους πάντες. ( M ιλάμε για κρίσεις που αφορούν συγκεκριμένους ανθρώπους κι όχι για γενικές διαπιστώσεις φαινομένων).           Αυτό σημαίνει πως κάποτε, κάποια ώρα θα έρθει και δική μας σειρά. Κατηγόρησες; Θα κατηγορηθείς. Γιατί η κατάκριση και δίκαιη να είναι γέρνει θάνατο στην ψυχή…           Κληρικοί και λαϊκοί, δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ αν έχουμε το δικαίωμα και τις προϋποθέσεις να μιλούμε για σωτηρία, που ακόμα δεν γνωρίσαμε; Να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, έστω και γενικά, για τα ίδια αμαρτήματα, που βαραίνουν κι εμάς; Πώς να μιλήσει ο φταίχτης για τους άλλους φταίχτες; Και το πιο φοβερό και θανάσιμο : Ποιόν Χριστό κηρύττουμε στους άλλους, αφού με τη ζωή μας, δεν έχουμε γνωρίσει τον πραγματικό Κύριο της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως από τα πάθη; Μήπως

Όσο και να σε πληγώνουν,   οι πράξεις και οι αποφάσεις,   ενός πολύ δικού σου ανθρώπου. .. Ένα είναι βέβαιο.. Δεν σταματάς να τον αγαπάς ή να νοιάζεσαι γι'αυτόν. Σίγουρα η απουσία του, είναι έντονη και επίπονη. ... Ίσως και επίμονη. .. Μα τελικά,   όταν τα συναισθήματά σου είναι αληθινά, απλά ξέρεις. .. Θα τον αγαπάς όσο μακριά σου κι αν θέλει να είναι,   χωρίς να περιμένεις τίποτα . "Έπιασε τον χώρο του μέσα στην   καρδιά σου"....Τέλος. Έτσι απλά. ... Στέλλα Μάναλη πηγή:Η τέχνη είναι αποκάλυψη

Να προσέχεις χαρά μου κρυφό μυστικό, της καρδιάς σου τον ήχο βαθιά μου κρατώ, να γελάς, να μυρώνεις ανάσα και φως και θα είμαι της νιότης αυγή κι αδερφός. Της σελήνης θα είμαι η σκιά τις νυχτιές, κατωθύρι θα γίνω δροσιά τις βραδιές να σου πλένω τα πόδια με δροσοσταλιές και τις δυό σου ξανθούλες μικρές σου ελιές. Να προσέχεις χαρά μου γιατί σ’ αγαπώ, στης ζωής το ταξίδι μαζί σου θα μπω στη γλυκιά σου βαρκούλα λιμάνι θα βρω, να προσέχεις χαρά μου μικρό μου αβρό… ~Θανάσης Κ. Σεκλιζιώτης~ "ερωτικό μου κάλεσμα" 12σύλλαβος ανάπαιστος αφιερωμένο

Σε αγαπάω όσο με αγαπάς.. .Στα δύσκολα αν δεν σε αγάπησαν βλέπεις κάποιοι σε αφήνουν  και κάποιοι μένουν κοντά σου,γιατί η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Σε ευχαριστώ μόνο με τα λόγια μου... Όταν δεν με ικανοποιείς θα δείξω ότι είμαι αχάριστος στην ουσία Θέλω κάτι από σένα και όχι εσένα ως πρόσωπο.. .Όσοι με πλησίασαν για να πάρουν αυτό το κάτι που ήθελαν.Μόλις το πήραν χάθηκαν... Μου αρέσεις πολύ... Αυτοί που με θυμούνται πάντα ανεξάρτητα των δυσκολιών της ζωής τους ή της δικής μου ζωής Θέλω να σου δώσω κάτι από την καρδιά μου:  Αυτό το μήνυμα και μάθημα ζωής το πήρα από ανθρώπους που χαίρονται με την προσφορά τους γιατί δεν προσδοκούν τίποτα πίσω. Σε θέλω μόνο δική μου:  Άνθρωποι που πέρασαν και στο όνομα της αγάπης έδωσαν κακό όνομα γιατί μου στερούσαν την ελευθερία μου. Θέλω να με προσέχεις: Άνθρωποι που αν ξεχνούσα σημαντική μέρα της ζωής τους (γιορτή,γενέθλια,επέτειο) μου κρατούσαν μούτρα  Σε συγχωρώ:  Άνθρωποι που με έκαναν να αισθανθώ τι θα πει σε αγα

Όταν θέλουμε να πούμε πως κάποιος δεν προσέχει αυτόν που μιλάει και μετά μπαίνει στη συζήτηση, λέγοντας άσχετα, χρησιμοποιούμε τη φράση «τρία πουλάκια κάθονταν». Η φράση προέρχεται από το ομώνυμο κλέφτικο δημοτικό τραγούδι όπου σύμφωνα με το στίχο τα «τρία πουλάκια» κοιτούσαν καθένα σε άλλη κατεύθυνση. «Τρία πουλάκια κάθονταν στου Διάκου το ταμπούρι το 'να τηράει τη Λειβαδιά και τα’ άλλο το Ζητούνι, το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει…» Με το πέρασμα του χρόνου, ο λαός πήρε τη φράση και την απέδωσε με ειρωνική διάθεση σε ανθρώπους αφηρημένους, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. https://www.youtube.com/watch?v=CFCWUXKZbQM

Ἡ ἀπελπισία χαρακτηρίζεται στήν πατερική γραμματεία ὡς δαιμονική διάθεση, πού ὁδηγεῖ στήν καταστροφή. Ἀποτελεῖ τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ διαβόλου. Αὐτός πιστεύει καί φρίττει, ἀλλά δέν ἐλπίζει. Ἡ ἀπελπισία προκύπτει ὡς συνέπεια τῆς ἀλλοτριώσεως ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἡ πληρέστερη μορφή ἀθεΐας. Ὑπάρχει ὅμως καί ἐλπιδοφόρα ἀπελπισία. Ὁ Χριστιανός βλέποντας τήν κατάσταση στήν ὁποία τόν ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία, ἀλλά καί τίς περιορισμένες δυνάμεις του, ἀπελπίζεται  ἀπό τόν ἑαυτό του. Δέν σταματᾶ ὅμως ἐδῶ οὔτε σκοτώνει τήν ἐλπίδα του, ἀλλά τήν στρέφει πρός τόν Θεό. Ἡ ἐλπίδα αὐτή γεννᾶ τή μετάνοια καί ἀποτρέπει τήν ἀπελπισία. Καί ἡ ἀπελπισία ἀπό τόν ἑαυτό του ἐντείνει τήν μετάνοια καί τήν ἐλπιδά του πρός τόν Θεό. Εἶναι χαρακτηριστικό ὁτι ἡ Παναγία ἀποκαλεῖται «Ἐλπίς τῶν ἀπηλπισμένων» καί ὄχι τῶν «ἐλπιζόντων». Ὅσοι ἐλπίζουν στόν ἑαυτό τους αὐτοκαταδικάζονται στήν ἀπελπισία. Ὅσοι ὅμως ἀπελπίζονται ἀπό τόν ἑαυτό τους, ἀλλά ἀγαποῦν τόν Θεό καί ἐμπιστεύονται σέ αὐτόν τή ζωή τους, μποροῦν νά βρο

Το πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, είναι το ταξίδι μέσα μου. Και αυτό γιατί αδυνατώ να αποδεχθώ τις αλήθειες που συναντώ. Όσο προχωρώ μέσα μου,  τόσο συναντώ βρωμιά, ακαθαρσία και αμαρτία. Και ανακαλύπτω ότι από όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω ο χειρότερος είμαι εγώ. Και βρίσκομαι στο δίλημμα μεταξύ παραδείσου και κολάσεως. Γιατί η κόλαση και ο παράδεισος είναι η σχέση μου με τους άλλους. (Ματ.25,31-46 ευαγγελικό ανάγνωσμα της κρίσης) Να τους φθονήσω επειδή είναι καλύτεροί μου ή να τους αγαπήσω ως χειρότερος όλων; Και τότε μαθαίνω ότι ο χειρότερός εχθρός μου είναι η φιλαυτία μου, ο εγωισμός μου, τον οποίο από μικρό παιδί τον ποτίζω και τον γιγαντώνω. Και αναρωτιέμαι ποιός μπορεί να με γλυτώσει από τέτοιο εχθρό; Και ακούω τον Δαυίδ να μου λέει: "εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου" (Ψαλ.142,,12) Με την αγάπη σου Χριστέ μου μπορώ να νικήσω όλους τους εχθρούς μου. Μόνο με την αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη μπορώ να νικήσω τον δυσκολότερο εχθρό μου, που είναι ο ε

Με χίλια αστέρια ζωγράφιζες τον κόσμο μου! Και η κάθε μέρα ήταν μια πνοή ζωής! Λάμψη απ' το φως του ήλιου σκορπούσανε τα μάτια σου! Κι οι αγκαλιές σου, ένας χορός μελωδικός και παθιασμένος! Ταίρι, αδερφή, μάνα, φίλη ερωμένη.. Όλοι οι ρόλοι να μου ταιριάζουνε σαν γάντι! Οι άλλοι διαβάτες και περαστικοί. Εσύ κι εγώ μαζί από παλιά και από πάντα! Ηδονές δεν θα ξανασκορπίσω, σε ξέστρωτα, ανυπόφορα κρεβάτια. Άλλο κορμί δεν θα μπορέσω να χαϊδέψω εάν δεν είναι το δικό σου! Και τα φιλιά μου δεν θα τα εναποθέσω, παρά στα λάβρα χείλη τα δικά σου! Έρωτα, Κάποιου άλλου, δεν θα με αποκαλέσουν ! Εσύ δημιούργησες το Σύμπαν μου Μαζί σου, μόνο, αυτό υπάρχει. Ρένα Γέρου

Ρώτησαν κάποτε  τον Άγιο Αντώνιο: "Τι κάνετε εσεις εδώ στην έρημο και απάντησε:   "Νουν τηρούμεν".    Φυλάγουμε τον νου μας.  Προσέχουμε να μην ξεφύγει σε λογισμούς ακαθάρτους. Προσπαθούμε να τον έχουμε φυλακισμένο μέσα στην καρδιά μας, όπου είναι και η φυσική του θέση πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων.  Εκεί στο ευλογημένο εργαστήρι της καρδιάς, με σιωπή και νήψη (προσοχή), η γλυκύτατη προσευχή του Ιησού μεταλλάσσει τις ακαθαρσίες των αμαρτιών μας σε ευλογία Κυρίου και αρετές με καταλύτη πάντοτε τη Θεία Χάρη. Έτσι μόνο η καρδιακή προσευχή φτάνει ψηλά στον ουρανό στον θρόνο του Κυρίου μας με θέρμη και προσοχή. Κι Εκείνος δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια καρδιά που φλέγεται από θείο έρωτα. Ανταποκρίνεται πολλαπλάσια και ο ταπεινός ικέτης λαμβάνει εκατονταπλασίονα. Γι΄αυτό ο ασφαλέστερος δρόμος για να εξασφαλίσει ο πιστός τη Χάρη είναι η τήρηση του νου. Όπως η χελιδόνα φυλάει τους νεοσσούς της στοργικά κάτω απ΄τις φτερούγες της και τινάζεται με

«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου…». Ερνεστ Χέμινγουεϊ| Απόσπασμα Ερωτικής Επιστολής προς Μάρλεν Ντίντριχ.

Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις. Αν νικήσαμε τα πάθη μας, αν αγαπήσαμε την αγάπη, αν μισήσαμε την κακία, αν γνωρίσαμε τον εαυτό μας, αν συναντήσαμε τον Θεό. Τότε έχουμε βρει τον σκοπό, τον στόχο, το νόημα της ζωής! Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις. Αισθανόμεθα μύρο Αιωνιότητος. Δε φοβόμαστε τον θάνατο. Δε μας κουράζει η ζωή. Μετανοούμε. Ελπίζουμε. Χαιρόμαστε! Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή. Ένα γεγονός θα σου διηγηθώ, αδελφέ, που συνέβη κάποτε και έχει γραφεί και δίδει την ευκαιρία πολλών σκέψεων για να απαντηθεί το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους στη ζωή μας; Κάποτε, ενώ ήταν χειμώνας και νύχτα, ναυάγησε ένα μικρό αλιευτικό πλοιάριο στις ακτές του Καναδά. Ο πλοίαρχος και ο γιος του,  μοναδικοί επιβάτες του μικρού αλιευτικού , βγήκαν στην ακτή κολυμπώντας ,με βρεγμένα ρούχα και σε άσχημη κατάσταση. Γλύτωσαν από τον κίνδυνο του πνιγμού. Τώρα όμως θα πέθαιναν από το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα.  Ενώ ο πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση, είδε, στο βάθος του δάσους που εκτεινόταν μπροστά τους, ένα αμυδρό φ

Ανεκτίμητος θησαυρός η πνευματική ζωή… Σ’ ένα Εκκλησιαστικό Συνέδριο συζητούσαν για τα διάφορα χριστιανικά έργα, κυρίως δε για το ποιο είναι το σημαντικότερο. Ένας ανέφερε την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, άλλος την ανέγερση εκκλησιών, κι’ ένας τρίτος τη φροντίδα για τις ιερατικές κλίσεις. Ένας τελευταίος εισηγήθηκε «να μορφώσουμε μερικούς πιστούς ώστε να έχουν έντονη πνευματική ζωή. Αυτοί θα γίνουν οι στυλοβάτες των καλών έργων, επειδή θα είναι το φως του κόσμου και το αλάτι της κοινωνίας. Οι ομιλίες, οι γιορτές, οι εκδρομές, το φιλανθρωπικό έργο, οι θεατρικές παραστάσεις, οι επισκέψεις σε ιδρύματα είναι μόνο θόρυβος, φασαρία και επίδειξη, αν λείπει η πνευματική ζωή». Ας εξετάσουμε όμως: τι είναι πνευματική ζωή, τι μας προσφέρει, πως καλλιεργείται, πως διατηρείται και τι την εμποδίζει να αναπτυχθεί. Ένας δημοσιογράφος πέρασε μερικές μέρες σε μια Ιερατική Σχολή. Έμεινε κατάπληκτος από την τάξη, την ευλάβεια και την όλη συμπεριφορά των σπουδαστών. Φεύ

Ο γέροντας Θαδδαίος ο Σέρβος, μιλώντας για τους λογισμούς, λέει: «Πώς θα συμβεί οι λογισμοί να είναι αγαθοί;» Και απαντά: «Όταν η καρδιά καθαρίσει». Αλλά η καρδιά είναι πάρα πολύ δύσκολο να καθαρίσει, επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να καθαρίσει. Καθώς είμαστε μπλεγμένοι όλοι μέσα στα πάθη μας, στις αδυναμίες μας, μέσα στα στοιχειά μας που έχουν σωματοποιηθεί, τρόπον τινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα μας και για ποιο λόγο σκεπτόμαστε έτσι και γιατί μας έρχονται αυτοί οι λογισμοί. Νομίζουμε ότι είναι τυχαίοι και ότι προέρχονται όλοι από τον διάβολο, ενώ οι περισσότεροι είναι από την κακή μας εσωτερική διάθεση. Για να γίνουμε πιο σαφείς: Αν κανείς έλθει σε παρεξήγηση με τον πλησίον του, επί παραδείγματι, και συνεχώς σκέπτεται γιατί ο άλλος τον πείραξε, γιατί τον ερέθισε, γιατί τον πρόσβαλε, τότε όλοι αυτοί οι λογισμοί του θα είναι λογισμοί κατακρίσεως, λογισμοί αρνητικοί, λογισμοί εκδικητικοί. Δεν μπορεί να ησυχάσει η ψυχή, δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Αν όμως