ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΑΣΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΟΣΙΑΣ!

Εύκολο να πεις και να νιώσεις ότι αγαπάς αλλά δύσκολο να αγαπάμε θεάρεστα Το εγώ με τα πάθη του,τις αδυναμίες του και τα συναισθήματα του εύκολα ξεφεύγει από την αγάπη του Χριστού και γίνεται δυνάστης της ζωής του άλλου Μάνα βλάπτει την κόρη της αρνούμενη την επιθυμία της να παντρευτεί αυτόν που θέλει.Ενώ έχει ολοκληρώσει την σχέση της η κόρη κόβει το σώμα της στα δύο. Η κόρη επειδή δεν αντέχει τη μάνα να υποφέρει πείθεται ότι έχει τον καιρό μπροστά της να επιλέξει άλλον σύντροφο. Μια σχέση αγάπης παρατηρούμε που είναι εγκλωβισμένη στο λάθος. Η μάνα με τον εγωισμό :η κόρη μου αξίζει τον καλύτερο και η κόρη που υποκύπτει γιατί δεν θέλει υποτίθεται να χαλάσει την σχέση αγάπης με το ιερό πρόσωπο που είναι η μάνα.Ο Χριστός το είπε με την εξής φράση:εχθροί θα γίνουν οι οικείοι αυτού(εννοεί την εμπλοκή των παθών που καταστρέφει την αληθινή αγάπη των εντολών του Χριστού) Με τον ίδιο τρόπο παρατηρούμε στις μέρες μας ακραίες μορφές εμπλοκής όπως γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους για

Κατασκευάζουμε γύρω μας έναν κόσμο όπου μόνο ο θάνατος μπορεί να θριαμβεύσει. Αρνούμαστε τον πλησίον μας και κλείνουμε μόνοι μας το δρόμο που οδηγεί στη Βασιλεία του Θεού. Ζητούμε από τον Κύριο συγχώρεση αμαρτιών, αλλά δεν έχει νόημα να αναζητούμε μία τυπική άφεση. Πρέπει να διψούμε για αληθινή συμφιλίωση, στο πλαίσιο της οποίας θα αναθέσουμε στον Θεό την αναξιότητα και την απιστία μας – όχι μόνο προς Εκείνον αλλά και προς τον πλησίον, τον φίλο, τον γνωστό και συγγενή μας. Ας έχουμε εμπιστοσύνη ότι μόνο η δική Του ακλόνητη φιλία μπορεί να μας παρακινήσει σε αλλαγή. “Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα Εγώ. Μόνον οικείως έχε προς Εμέ. Εγώ πένης δια σε και αλήτης δια σε, επί σταυρού δια σε, επί τάφου δια σε. Πάντα μοι συ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;” “Μπορείς ν’ ανταποκριθείς με λίγη εμπιστοσύνη; Δεν ζητώ ολοκληρωτική, άμεση αλλαγή. Αλλά πορεία βήμα προς βήμα. Θα σε στηρίξω, θα σε προστατεύσω, θα οδηγήσ

Θεέ μου δεν κατάλαβα στην πίκρα πως μετάλαβα και πήρα για αντίδωρο τόση μοναξιά λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού.Σημαίνει να ερμηνεύω τα γενόμενα μόνο με τη δική μου καλή "λογική" που συμμετέχει στην πεπτωκυία φύση και δεν είναι καρπός επικοινωνίας. Ποιος θα σπάσει αυτό το φράγμα του καλού και του κακού που με δικαιώνει πάντα; Εσύ που είπες απαρνήσου τον εαυτό σου και ενώσου μαζί Μου. Μόνο η επικοινωνία με τον Σωτήρα μας ,γκρεμίζει το χάσμα της ακοινωνησίας που διεκδικεί το σωστό,το δίκαιο και το καλό μόνο για το δυνάστη εγώ. Αυτό θα πει Σωτηρία: Η Επικοινωνία με Θεό πρώτα και με ανθρώπους μετά. Τότε σπάει η αρχέγονη κατάρα να κατέχει τα πάντα το εγώ χωρίς το εσύ Πόσο ωραία έσμιξες Χριστέ μου το εγώ με το εσύ ώστε ο ένας από τον άλλον να είμαστε μέλη του ιδίου Σώματος που επικοινωνούν πλέον λογικά και όχι άλογα(κυριευμένα από τα πάθη) Όπου πνεύμα Θεού πνεύμα αληθινής  ελευθερίας και όχι εγκλωβισμοί που στοιχειώνουν το εσύ. Το καταδικάζουν ανελέητα γιατί λείπ

Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους. Φώτης Κόντογλου

Ρώτησαν τον άγιο Αναστάσιο τον Σιναϊτη: "Που πρέπει να προσφέρουμε χρήματα, στις Εκκλησίες (Ναούς) ή στους φτωχούς;" Απάντησε ο άγιος: "Ο Κύριος επαίνεσε λέγοντας ελάτε οι ευλογημένοι υπό του Πατρός μου στην Βασιλεία του Θεού, εσείς που δώσατε αγάπη στους φτωχούς , στους ξένους, στους αρρώστους, στους φυλακισμένους". Αυτούς που προσφέρουν στους Ναούς ο Κύριος πουθενά δεν τους επαινεί. Ο Ναός δεν είναι οίκος του Θεού. Ο Ναός είναι ο χώρος που γινόμαστε Εκκλησία.  Ο Ναός είναι ένα εργαλείο που καλούμαστε να το χρησιμοποιήσουμε σωστά. Πέρα από αυτό δεν έχει καμία άλλη αξία. Όσο και αν ψάξω για να βρω τον Θεό μέσα σε μεγάλους διακοσμημένους ή σε μικρούς λιτούς Ναούς, δεν θα τον βρω. Γιατί Ναός, κατοικητήριο του Θεού είναι ο άνθρωπος. "Εσείς είστε ναός του αληθινού Θεού". (Β'Κορ.6,16) Εάν θέλω να βρω τον Θεό θα τον βρω μέσα στον πλησίον μου. Η μέθοδος για να βρω τον Θεό λέγεται αγάπη και το γνωσιολογικό όργανο που θα χρησιμοποιήσω λέγεται καρδιά.  

Αν φτάσουμε στο σημείο μέσα στην Εκκλησία να καλλιεργείται ο εγωισμός μας -κρυφός ή φανερός, είναι εξίσου φοβερός-, τότε νομίζω ότι κινδυνεύουμε πολύ. Ορθοδοξία θα πει ταπείνωση. Ορθοδοξία είναι η συμπάθεια. Ορθοδοξία είναι να πεις: «Εγώ είμαι ο τελευταίος». Ο πρώτος να είναι έσχατος. Οταν εσύ αισθάνεσαι και φωνάζεις: «Είμαι ο πρώτος, είμαστε οι πρώτοι σ' όλη την Ευρώπη και σ' όλο τον κόσμο», σίγουρα δεν πρόκειται για γνήσιο ορθόδοξο φρόνημα, ακόμα κι αν είσαι ορθόδοξος και διδάσκεις τα πιο ωραία πράγματα. Είσαι ορθόδοξος, αλλά η έπαρσή σου τα χαλάει όλα. Μην ξεχνάς, οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς ήταν κι αυτοί οι πρώτοι του καιρού τους, οι πιο «ορθόδοξοι». Αλλά τα έχασαν όλα. Σκέψου το αυτό λίγο. Συμπέρασμα: Κανείς δεν ξέρει ποιος θα σωθεί. Κανείς δεν ξέρει για κανέναν τίποτα. Σίγουρα όμως ο Παράδεισος αρχίζει από δω. Αν απ' αυτή τη ζωή είσαι ευτυχισμένος, θα συνεχίσεις και μετά. Αν απ' αυτή τη ζωή είσαι μίζερος, πικραμένος, αγανακτισμένος, μουτρωμένος, μέσ

Έχετε ακούσει για τις αποτελεσματικές κινήσεις του ψυχολογικού αϊκίντο, δηλαδή των μέσων για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος χωρίς να τσακώνεστε. – Το ψυχολογικό αϊκίντο μοιάζει με την εξισορρόπηση πάνω σε μια μπάλα- εξισορρόπηση πριν την επιθετικότητα. Ενδώστε για να αποδυναμώσετε την αντίσταση, διδάσκουν οι Βουδιστές. – Μην τσακώνεστε, γιατί θα γίνετε αναπόφευκτα αυτό στο οποίο μάχεστε. Η πολλή δύναμη οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα. – Μάθετε να ακολουθείτε για να μπορέσετε να οδηγείτε. – Αυτός που σας φωνάζει βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση πράγμα που σημαίνει, ότι η συνείδηση του δεν λειτουργεί. Είναι αστείο να προσπαθείτε να μιλήσετε σε έναν άνθρωπο που δεν λειτουργεί το μυαλό του. Είναι το ίδιο πράγμα με το να μιλάς σε κάποιον που κοιμάται. Έχετε δει ποτέ κάποιον να φωνάζει σε άλλον άνθρωπο, όταν έχει καλή διάθεση; – Αυτός που φωνάζει σε αντάλλαγμα μοιάζει με το να χτυπάς έναν άνθρωπο που πνίγεται με ένα κουπί. Αυτός ο άνθρωπος πνίγεται στον ίδιο τ

Κάποια μέρα, ένας από τους μεγαλύτερους πανεπιστημιακούς καθηγητές και υποψήφιος του βραβείου Νόμπελ, διάσημος σε όλο τον κόσμο, έφ θασε στις όχθες μια λίμνης. Ζήτησε από τον βαρκάρη να του κάνει το γύρο της λίμνης για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τη σπάνια ομορφιά της. Ο βαρκάρης ανταποκρίθηκε με πολύ προθυμία. Όταν απομακρύνθηκαν από την ακτή, ο καθηγητής άρχισε τις πειρακτικές ερωτήσεις του. -Φίλε μου, γνωρίζεις μαθηματικά, τον ρώτησε. -Όχι, απάντησε συνεσταλμένα ο βαρκάρης. -Έχεις χάσει το ένα τέταρτο της ζωής σου, ήταν η απάντηση του καθηγητή. -Μήπως ξέρεις αστρονομία; συνέχισε το πείραγμα. -Όχι, απάντησε ο βαρκάρης. -Έχεις χάσει τα δύο τρίτα της ζωής σου. Τότε θα γνωρίζεις φιλοσοφία. -Όχι, απάντησε και στην τρίτη ερώτηση ο βαρκάρης. -Κρίμα! Έχεις χάσει τα τρία τέταρτα της ζωής σου, αποφάνθηκε ο σοφός καθηγητής. Ξαφνικά μια καλοκαιριάτικη καταιγίδα ξέσπασε. Η βάρκα, καταμεσής της λίμνης, χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο. Ο αγέρας

Ο Θεός πανταχού παρών και τα πάντα πληρών... Όταν ζούμε και έξω από την εκκλησία τη χάρη της αγάπης Του Οι εποχές  δείγμα της παρουσίας Του στη γη μας αγκαλιάζουν με θαλπωρή. Το καλοκαίρι ένδοξη στιγμή της ανάπαυσής μας από τους κόπους, θυμίζει την όγδοη μέρα της καινής γης και των καινών σωμάτων μας. Απολαμβάνουμε όσα πράξαμε τις άλλες εποχές και γεμίζουμε με νέα όνειρα και σχέδια και πάλι από την αρχή. Βοηθοί μας όλα τα στολίδια του καλοκαιριού:θάλασσα,αεράκι, πανσέληνος,τζιτζίκια, ηλιοκαμένο δέρμα ,εξωκλήσια με προσκύνημα και τα αγαπημένα πρόσωπα, ως δορυφόροι μας, που δίνουν την έμπνευση... Τι λατρεία της στιγμής είναι η εποχή αυτή!!!...Ανασυγκρότηση δυνάμεων με συνοδό τη φύση! Δεν θέλεις με τίποτα να χάσεις τον χρόνο αυτό που θα είναι πολύτιμος αρωγός και τις στείρες μέρες του χειμώνα όπου η φύση μας νεκρώνει κατά κάποιο τρόπο από πολλά σχέδια.Μας καλεί να συμμετέχουμε και εμείς στην παγωνιά της φύσης.Να μειώσουμε τους ρυθμούς μας. Καλοκαίρι μου πολύ σε αγαπώ γιατί

Οι μυστικιστές ονομάζουν «explesis», την αισθητική αγαλλίαση μπροστά στις εκδηλώσεις του θεϊκού.. Υπάρχει μάλιστα μία ιερή ανατριχίλα, μια παραζάλη των πλασμάτω ν, που αναζητούν το ένα το άλλο, αλληλοθαυμάζονται και δεν χορταίνουν να κοιτάζονται στα μάτια. ~Pascal Bruckner~

Κρυφτήκαμε πίσω από λέξεις ανώδυνες, μα η ψυχή μας γνώριζε .. Ζήσαμε τα πιο όμορφα όνειρα   με ήχους μουσικής   σε μυστικές συναυλίες, γιατί η ψυχή ήξερε τον τρόπο .. Δρέψαμε καρπούς από κήπους   άγνωστους στους πολλούς, και μυρίσαμε άνθη αμάραντα, χωρίς ποτέ να το μάθει κανείς. Μυστικά φυλαγμένα   σαν κόρη οφθαλμού ... Παίξαμε το παιχνίδι του έρωτα   όπως τα παιδιά, και απολαύσαμε στιγμές γήινες, καρφωμένοι σαν πουλάκια   σε ξόβεργα χωρίς αναπνοή. Μια παγίδα ο έρωτας, μια ανάσα μόνο η ζωή μας   και την πήραμε όλη   σε μια μόνο στιγμή .. Και κάποια στιγμή   το ταξίδι τελειώνει. Ο κύκλος κλείνει. Η ζωή συνεχίζει πάντα, πιο δυνατή από μας,   πιο δυνατή απ όλα   Κι έρχεται η ώρα   του πικρού αποχωρισμού   Κανείς δεν θέλει που φεύγει. Κι αποσκευή μονάχα μία .. Αυτή η ψυχή   Η δυνατή κι αδύναμη   συγχρόνως   που κυνηγούσε πάντα   σαν άλλος Δον Κιχώτης   ένα όνειρο, που όλο έφευγε μακριά. Πιο μακ

Πολύ συχνά ο άνθρωπος εκτός από τα «γιατί» παραπονείται πως είναι αβάστακτος και ασήκωτος ο πόνος του και πως δεν είναι ικανός να τον αντέξει. Εντούτοις αυτός ο μεγάλος πόνος τελικά αντέχεται και ανακαλύπτει και αποκαλύπτει πολύ σπουδαία πράγματα, που φανερώνουν τη ποιότητα και ακεραιότητα της ζωής μας. Αν δηλαδή πιστεύουμε αληθινά -με μία πίστη δυνατή, ακράδαντη και θερμή- αν υπομένουμε κραταιά κι ελπίζουμε εγκάρδια. Η πίστη στο Κύριο ανοίγει δρόμους, εκεί που ήταν όλοι κλειστοί και αδιέξοδοι. Τότε αισθανόμαστε καλά την ατέλεια, την ανεπάρκεια, τη μικρότητα, την αδυναμία, την παροδικότητα της ζωής μας. Κατανοούμε τότε μετά του θείου και κορυφαίου αποστόλου Παύλου ότι η δύναμή μας στην ασθένεια φανερώνεται και ολοκληρώνεται. Μέσα στην ασθένεια ταλαντεύεται η επίγεια ευδαιμονία μας, πιστεύουμε ότι δεν έχουμε μένουσα πόλη, αλλά τη μέλλουσα επιζητούμε. Ο πόνος μπορεί να γίνει εφαλτήριο για την εκτίναξή μας από τη στείρα μετριότητα, τη μονότονη στασιμότητα, το κουραστικό πνευμ

–   Γέροντα, γιατί ο Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι οι Μάρτυρες των εσχάτων χρόνων θα είναι “υπέρ πάντας Μάρτυρας”; – Γιατί παλιά είχαμε μεγάλα αναστήματα. Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα -μιλώ γενικά για την Εκκλησία και τον Μοναχισμό. Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Ο Καλός Θεός βέβαια θα λάβη υπ’ όψιν Του την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε και ανάλογα θα ζητήση. Αν λίγο αγωνισθούμε, θα στεφανωθούμε περισσότερα από τους παλαιούς. Παλιά που υπήρχε το αγωνιστικό πνεύμα και ο καθένας προσπαθούσε να μιμηθή τον άλλο, δεν μπορούσε να σταθή ούτε το κακό ούτε η αμέλεια. Ήταν και το καλό πολύ και αγωνιστικό πνεύμα υπήρχε, γι’ αυτό ένας αμελής δεν μπορούσε να σταθή. Τον έπαιρνα

–  Γιατί αποφεύγει τον κόπο. Αυτή η άνεση είναι που τον αρρωσταίνει και τον ταλαιπωρεί. Οι ευκολίες στην εποχή μας έχουν αποβλακώσει τον κόσμο. Αυτή η μαλθακότητα σήμερα έχει φέρει και τις πολλές αρρώστιες. Παλιά τι τραβούσαν για να αλωνίσουν! Τι κόπος, αλλά και τι γλυκό ήταν το ψωμί! Πού να έβλεπες ψωμί πεταμένο! Αν εύρισκες κανένα κομματάκι, το μάζευες και το ασπαζόσουν. Όσοι πέρασαν Κατοχή βλέπουν ένα κομμάτι ψωμί και το βάζουν στην άκρη, ενώ οι άλλοι το πετούν, δεν καταλαβαίνουν την αξία του. Πετάνε κομμάτια ψωμί στα σκουπίδια, δεν το εκτιμούν. Ούτε ένα “δόξα σοι ο Θεός” δεν λένε οι περισσότεροι για τις ευλογίες που δίνει ο Θεός. Σήμερα όλα γίνονται με άνεση. Η στέρηση πολύ βοηθάει. Όταν στερούνται κάτι οι άνθρωποι, τότε μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία του. Όσοι στερούνται με επίγνωση, με διάκριση, με ταπείνωση, για την αγάπη του Χριστού, αισθάνονται την πνευματική χαρά. Αν π.χ. κάποιος πη, “δεν θα πιώ νερό σήμερα, γιατί ο τάδε είναι άρρωστος, Θεέ μου, δεν μπορ

Φταίω που μου μιλάς με προσβολή και αντιδρώ γιατί δεν σε βλέπω όπως είσαι εσύ αλλά όπως θέλω, βολεύει το εγώ Φταίω που δεν με καταλαβαίνεις ,γιατί δεν σε καταλαβαίνω  Φταίω που αντιδράς μαζί μου,γιατί δεν σου εμπνέω αγάπη, Φταίω που περιμένω να διορθωθείς εσύ  γιατί ξεχνώ να διορθώσω τον εαυτό μου, Φταίω που θυμώνεις μαζί μου γιατί παραλείπω να σου δώσω αυτά που έχεις ανάγκη Φταίω που έγινες  πληγή μου γιατί δεν γιάτρεψα τις δικές μου πληγές Φταίω και ας μην το ξέρω Όταν θα σε αγαπώ αληθινά όπως γιατρεύει την καρδιά τότε θα έρθει η χάρη αληθινά  που θα σταματά το εσύ εναντίον μου Είσαι εγώ και είμαι εσύ  γιατί μία η σωστή επιλογή να σε αγαπώ σαν τον εαυτό μου, μαζί θα πορευτούμε στη ζωή...και ας μην καταλαβαίνω πάντα κάθε σου στιγμή. Μαζί θα γίνουμε μαθητές στη ζωή Όλα θα τα διορθώνουμε σταδιακά  όσο η καρδιά θα χτυπά.

Είδα γαρ και πολυειδώς εδοκίμασα ότι, αν η χάρις του Θεού δεν φωτίση τον άνθρωπον, τα λόγια όσα και αν ομιλήσης δεν βγάνεις ωφέλειαν. Προς στιγμήν τα ακούει και την άλλην στρέφει πάλιν αιχμάλωτος εις τα ίδια. Εάν όμως ευθύς με τον λόγον ενεργήση η χάρις, τότε γίνεται κατ’ εκείνην την ώραν αλλοίωσις με την αγαθήν του ανθρώπου προαίρεσιν. Και αλλάσσει θαυμαστώς η ζωή του εκ της ώρας εκείνης. Όμως αυτό συμβαίνει εις όσους δεν εσκλήρυναν από μέσα τους ακοήν και συνείδησιν. Εις δε τους ακούοντας και εν παρακοή παραμένοντας εις τα κακά των θελήματα, εις αυτούς καν ημερονύκτια ομιλής καν την σοφίαν των Πατέρων εις τας ακοάς των κενώσης, καν θαύματα προ οφθαλμών των ποιήσης, καν το ρεύμα του Νείλου επάνω των γυρίσης, αυτή δεν λαμβάνουν μήτε ρανίδα ωφέλειαν. Μόνον θέλουν να έρχωνται, να ομιλούν, να περάση η ώρα των, χάριν της ακηδίας… Δια Θεόν τρέχω. ου μέλλει μοι δια τους ανθρώπους… Η πείρα δεν αγοράζεται. Είναι εκάστου απόκτημα, κατά τον κόπον του και το αίμα το

ΦΩΤΟ:Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΠΑΚΟΥΟΥΣΑ Με Σένα, Νικήτρια Παρθένε Δια Σου ημών το γένος της κατάρας ελυτρώθη, δια Σου του Παραδείσου της τρυφής κατηξιώθη. Δια Σου ανεκαινίσθη πάσα των ανθρώπων φύσις, δια Σου εκαινουργήθη η φθαρείσα πάλαι κτίσις. Δια Σου εμεγαλύνθη το Αδαμιαίον γένος, δια Σου κατηξιώθη λαβείν χάριν, δόξαν, σθένος. Δια Σου, Θεοκυήτορ, προς το θείον κατηλλάγη, δια Σου, Παρθενομήτορ, τυραννίδος απηλλάγη. Δια Σου της ευλογίας του Θεού κατηξιώθη, δια Σου το μέγα τραύμα το ανίατον ιάθη. Δια Σου υιοθεσίας έτυχε και σωτηρίας, δια Σου της ουρανίας ηξιώθη βασιλείας. Δια τούτο Σοι, Παρθένε, πεποιθώς νυν καταφεύγω και την σην φιλευσπλαγχνίαν εκ ψυχής καθικετεύω. Κι αν τόσα και μεγάλα, μέγιστα έγιναν με Σένα, Παναγία μου, δεν θα γίνουν κι αυτά που σου ζητάει η ψυχή μου; Πως όχι; Θα γίνουν. Σ’ ευχαριστώ.